So long, farvel, auf wiedersehen, ciao

Er was eens in een land hier niet ver vandaan een jongentje genaamd Yoeri Verbaan. Het leven daar is een groot avontuur en daarover zal hij jullie vertellen het komend uur. Dus ga er maar goed voor zitten en niet stiekem liggen pitten. (Voorlopig) de laatste blog is hier, geschreven en hopelijk ook gelezen met veel plezier!

Daar stonden we dan, de dag die we wisten dat zou komen was eindelijk hier. De 23 spelers en de staf van Oranje in Salvador, 16 miljoen Nederlanders in Nederland, bijna een kroeg vol Nederlanders in Kopenhagen en 2 Spanjaarden die op leedvermaak uit waren in die zelfde kroeg. Ierse pub ‘The Globe’ is al jaren tijdens wedstrijddagen van Oranje Nederlands grondgebied. De kroeg is versierd met oranje vlaggen, Heineken wordt er volop gedronken, de bitterballen gaan rond en als er niet gespeeld word komt er André Hazes of de Golden Earing uit de speakers. In kleine oranje optochten kwamen vele Nederlanders uit Kopenhagen en omgeving aangefietst, ook ik was met mijn oranje tenue, volledig bewapend om ten strijden te trekken. 1-0, 1-1. 1-2, 1-3, 1-4, 1-5, de kroeg ontplofte elke keer, na het laatste fluitsignaal besefte ik langzaam wat voor wedstrijd we zo juist hadden gezien en terwijl ik dat besefte biggelde er een klein traantje over me wang. Wat een wedstrijd, een om nooit te vergeten, tijd voor feest. Die was in en buiten de kroeg al losgebarsten door de iets te dronken heren van middelbare leeftijd. Met een aantal vertrokken we naar de Drunken Flamingo. Nog altijd met mijn oranje polo, hoed, zonnebril en oranje klompen en een biertje de dansvloer op. Veel mensen kwamen ons feliciteren met de geweldig wedstrijd en de mooie overwinning, of ik de felicitaties ook aan jullie wou doorgeven, dus bij dezen. Toen een Fransman (overduidelijk een homo) mij aansprak en vroeg waarom de Nederlanders toch altijd zo mooi zijn, werd ik toch een beetje nerveus, gaf een beleeft antwoord dat ik het niet wist, daarna begon die over het Nederlandse voetbal, voordat die ook nog begon over hoe ik dacht over Nederlandse mandekking heb ik me er maar snel een eind aan het gesprek gebreid. De volgende ochtend eerst weer terug naar de stad, mijn stem zoeken, die was ik met al die goals ergens gedurende de avond kwijt geraakt. De rest van de zaterdag ben ik vooral bezig geweest, met het realiseren van de gebeurtenissen en het herhaaldelijk terugkijken van de doelpunten. Ook had ik een pasta gemaakt voor het laatste Sensory Diner, hier in Kopenhagen. Met bijna de hele klas weer lekker gegeten en van sommige mensen al afscheid genomen. Mijn pasta werd beter gewaardeerd dan die van een Italiaan, maar voor goede pasta’s hebben die natuurlijk ook hun Mama. En mijn mama heeft mij gemaakt voor o.a. goede pasta. Vanuit de flat waar we gegeten hadden, had je nog een mooi uitzicht over de stad en konden we het vuurwerk van Tivoli zien.

Toen ik maandag een rondje ging fietsen liepen er een hele hoop kinderen door de wijk. Allemaal 1D op hun gezicht geschminkt. Toen ik die leeftijd had was 1D gewoon de havo brugklas, maar dan zouden de klassen wel erg groot worden. Maar tegenwoordig is dat natuurlijk One Direction. Gelukkig werden er ook oordopjes verkocht als passende voorzorgsmaatregelen tegen het horen van hun nummers. Om 4 uur stonden duizenden meisjes en enkele jongens in enorme rijen opgesteld voor zowel de entree als de fanshop. Soms denk ik dan dat het 50 jaar geleden ook al zo was tijdens Beatlemenia, toen stonden ze ook al gillend voor de deur en was de hysterie nog een stuk groter, en als klap op de vuurpijl kon deze band wel echt goede muziek maken, als je dat kon horen tussen al dat gegil tenminste. De hele wijk stond vol met auto’s (ja ook hier zijn ze uit op een gratis parkeerplek) en aan het eind van de avond stond halve wijk vol met auto’s met een bon. Want in Denemarken krijg je gewoon een bon als je dichter dan 5 meter bij een uitrit of kruising staat geparkeerd. Om 18 uur heerlijk gekeken naar de wedstrijd Duitsland – Portugal, genoten van de afgang van de Portugezen. Toen ik kort daarna het luchtalarm hoorde afgaan, snel mijn ramen en deuren gesloten en gekeken wat er aan de hand was, later bleek dat het concert van One Direction zojuist was begonnen. ;) haha, nee dit was een grapje, want toen ik de volgende dag tijdens het concert langs het stadion fietste hoorde je eigenlijk niets. Wel stonden er nog honderden papa’s en mama’s voor het stadion te wachten op hun dochters. Ik was op weg naar Tivoli, naar het gratis concert van John Mayer, alleen voor de 1e rang moest je betalen, gelukkig kan ik over iedereen heen kijken en had vrij zicht. Het concert was leuker dan verwacht, alleen het publiek was wat tam, vond het erg leuk dat tijdens het concert even de tijd nam of de gitaren van fans te signeren. Woensdag was het tijd voor Australië – Nederland, dus weer het strijdpak aangetrokken en omdat de zon scheen heerlijk buiten kunnen kijken. Ze hebben hier een WK-park ingericht waar alle wedstijden te volgen zijn op 5 schermen, een voetbal veldje, horeca en de Deense tv. Erg gezellig, ook hier waren veel Nederlanders en zelfs in het oranje verklede Denen. Iedereen mag zijn eigen drank en eten meenemen en zit op de grond wat de sfeer heel relaxt maakt. Donderdag de laatste serieuze taak in Kopenhagen, het mondeling examen. Een mondeling presentatie van 5 minuten en dan 10 minuten vragen beantwoorden van 3 docenten. Het was voor ons allen toch wat lastiger dan verwacht, maar heb het toch gehaald met een voldoende. En toen begon na een jaar afwezigheid weer een zomervakantie, heerlijk, met hagel, donder en hoosbuien, dus dan maar pannenkoeken, helaas alweer een rot ei, dus beslag 1 lag in de plee. Met beslag 2 had ik meer succes. Vrijdag ben ik nog even naar het Kopenhagen museum geweest (op vrijdag gratis) maar dat stelde eigenlijk niets voor, dus ik was snel al weer buiten, de weg terug was een stuk enerverender. Aan een aanslag op mijn leven ben ik ternauwernood ontkomen. Toen een taxi passagier zijn deur op het fietspad opende knalde de fietser voor mij er vol tegen aan, die vervolgens over zijn fiets vloog zo op de grond, ik kon gelukkig nog op tijd remmen. Het weekend weer was gelukkig beter en de wedstrijden van België en Italië op het veld bekeken, dan valt het ook gelijk op dat eigenlijk alleen oranje supporters zich zo uitdossen, of zich in ieder geval in de nationale kleur(en) steken. Zaterdagavond ook nog ff de kroeg in geweest, er was niet heel veel aan dus uiteindelijk in de speeltuin beland, waar we ons ook prima hebben vermaakt.

Maandag konden we dan ook weer in het Oranje naar de wedstrijd tegen Chili kijken, gezellig op het veld! Daarna door naar de Midzomernacht feesten, die overal in de stad waren. Om 9 uur werden kleine vreugde vuren aangestoken en er was muziek en vele mensen, zo konden we de overwinning nog even vieren, tot 10 uur. Want toen stopte de muziek en was het feestje al weer over. Die woensdag ben ik naar het Openlucht museum van Kopenhagen gefietst, het is 1 van de grootste musea ter wereld, qua oppervlakte. Het was gratis en erg mooi weer, ze hadden een grote verzameling oude boerderijen, eigenlijk niet veel veranderd met die van nu, alleen loop je in het museum zo bij iedereen naar binnen (als de boerderijen hoger waren dan 1,90 meter, tenminste) en zijn vele nog ingericht zoals een paar eeuwen geleden. 1 van de bewoners was alleen zijn slordig om zijn Wi-Fi niet te beveiligen met een wachtwoord. Ook lopen mensen rond die zich helemaal inleven in die tijd een oude molenaar. Maar ook een groep, die een tekening maakte van een boerderij, want ja een fotocamera had je toen natuurlijk niet, om de schoonheid van de boerderij te kunnen delen met je vrienden. Donderdag kwam het weer met bakken uit de hemel, gelukkig was dat vrijdag weer verdwenen toen papa en mama aankwamen. Niet alleen in Nederland maar ook in Denemarken hebben ze last van trein storingen, dus na 25 minuten hebben stil gestaan, ben ik toch nog op het vliegveld beland, waar ze al op mij stonden te wachten. Door wat miscommunicatie stonden we eerste bij het verkeerde hotel, gelukkig was het goede hotel op loopafstand. Toen gelijk de stad in gegaan en uiteten geweest, scheelt weer een aanslag op je portemonnee als je ouders betalen. Zaterdag ook weer ff de stad in geweest en toen fietsen gehuurd, eerst langs mijn universiteit en daarna richting het WK-veld voor Brazilië-Chili wat ondertussen al bom vol zat met supporters, mede door het mooie weer. ’s Avond toen papa en mama al op bed lagen, om alle indrukken van de dag te verwerken ben ik nog ff door Tivoli gelopen en naar het vuurwerk gekeken. Zondag naar Bakken gefietst, langs de kust, we deden er nu alleen 2 keer zo lang over omdat we mama bij ons hadden, op zulke momenten merk je wel dat ze bijna 50 word. Toen we aankwamen begonnen helaas te regenen, we zijn toen gelijk 1 van de oude restaurantjes ingegaan. De borden werden nog versierd met zo typisch groen blaadje sla en een schijfje sinaasappel en de oude mannetjes die bediende konden elk moment instorten, Engels praatte ze niet, en ze liepen zo gebogen dat ze je niet zagen als je je hand op stak. Dit alles maakte het allemaal wel heel grappig. Uiteindelijk klaarde het gelukkig op en konden we nog even in de achtbaan, o.a. de meest misselijk makende achtbaan die ik ooit heb gedaan. Normaal kan je wel je bril ophouden, gelukkig zij de medewerker dat het bij deze baan wel een erg groot risico is, al tollend werden we gelanceerd en compleet gecentrifugeerd kwamen ik en me vader er uit en toen stonden er 2 mama’s op ons te wachten. Daarna met de trein weer richting Kopenhagen terug voor de wedstrijd Nederland – Mexico. Op het veld liep de spanning aardig op, des te groter was de ontlading bij de 1-1. Omdat ik zat viel ik luid juichend achterover van vreugde en lag op de grond te spartelen van vreugde. Voor de penalty konden we gaan staan, en zo kon de 2-1 en de overwinning gevierd worden, met vreugde dansjes met mede supporters. De chinees die we daarna bezochten was erg blij met ons, want bij het wedkantoor had hij de uitslag juist voorspeld. Ik had nog 2 entree kaarten kunnen lenen van klasgenoten zo, kon ik papa en mama Tivoli ook nog even laten zien na het eten. Net zoals vorig weekend reden ook dit weekend weer trucks door de stad met daarop dronken en feestende geslaagde, van ’s morgens vroeg tot avonds laat rijden ze toeterend, met discolampen en harde muziek door de stad. En al 2 weken lang loopt iedere geslaagde iedere dag met een zeemanspet op, als teken dat ze geslaagd zijn.

Maandagochtend heb ik vast een koffer vol spullen naar me ouders hotel gebracht en zijn we nog bij de wisseling van de wacht, de zeemeermin en Christiania geweest voordat ik ze naar het vliegveld heb gebracht. Dinsdag wou ik nog naar Dragør fietsen (toeristisch havenstadje onder Kopenhagen) maar na 20 minuten kwam ik er achter dat ik de tas, met me jas, bril (ik had me zonnebril op) was verloren, ik ben nog snel terug gefietst, maar iemand had mijn spullen al meegenomen. De volgende dag nog aangifte van vermissing gedaan en bij gevonden voorwerpen geweest, maar daar was nog niets gevonden. Woensdagmiddag ben ik ook nog even langs de botanisch tuin geweest van de Universiteit, die had ik nog niet gezien en ook dit was weer gratis. Daarna mijn fiets verkocht, voor de zelfde prijs als ik hem 1,5 jaar geleden had gekocht, dus dat was een goede deal. Donderdag was mijn laatste echte dag, dus ik heb mijn koffer gepakt en mijn kamer goed gesopt. Nog een Italiaans ijsje op een stokje gehaald, dropijs met een limoenchocolade laag. En nog een laatste keer op je teenslippers en korte broekje, naar de supermarkt beneden, alsof je op de camping zit. Vrijdagmiddag 4 juli met mijn koffer naar de housingoffice op de Universiteit mijn sleutels ingeleverd en me de metro richting het vliegveld. Helaas was het juist die dag snikheet en dus de perfecte dag op de verhuizen. Terwijl ik langzaam aan het bederven was in de metro, besefte ik dat het avontuur, de vijf maanden in Kopenhagen al weer voorbij waren en over mijn wangen biggelde langzaam de zweetdruppel naar beneden, want oh wat was het heet en benauwd. Als frans kaasje aangekomen op het vliegveld, kwam ik helaas tot de conclusie dat meer mensen het zelfde idee hadden. De rij voor de bagage drop-off was misschien wel 20 keer zo lang, dan de andere vele keren dat ik op het vliegveld was. Na een kwartier te hebben gewacht werd ik er samen met een groepje andere mensen uitgepikt we mochten meelopen naar de bagage drop-off voor de businessclass, hier hadden ze namelijk niets te doen. Ik had 1,5 kilo bagage teveel, dat dat mijn lange broek en jas waren, moest ik die van haar maar aandoen, maar het mocht niet in mijn koffer of handbagage meer. Mijn koffer was ook ineens te groot dus ik werd weer naar een andere drop-off balie gestuurd (voor de grote/bijzondere bagage) dus met een zweetspoor achter mij aan daarheen gelopen. Ondertussen me lange broek maar weer gewoon in me koffer gestopt en zonder problemen kunnen afgeven. Wat ik wel vreemd vind is dat nergens meer om een id-kaart of paspoort word gevraagd. Je kan een ticket kopen op gewoon een random naam en niemand weet dat jij in dat vliegtuig zit. Het was mooi weer, onbewolkt, mooi hoe gedetailleerd je alles op aarde nog ziet op zelfs van 10km hoogte. Het moment dat je Nederland binnenvloog kon je goed zien, toen was het namelijk helemaal bewolkt Op Schiphol kwam me bagage gelukkig al snel met de normale bagage op de band en op naar Leidschendam. Waar ik al weer genoeg te doen hat, met onder andere het verrassen van me oma op haar 83e verjaardag, zij wist nog niet dat ik terug was. De tijd vliegt, mijn vakantie is alweer bijna op de helft.

Hierbij is dus een einde gekomen van weer een spannend avontuur van Yoeri. Na 2,5 maand vakantie start ik in september met mijn thesis in Wageningen waar ik me dus ga bezig houden met de ontwikkeling van producten waarin insecten zijn verwerkt en die vervolgens testen in een sensorisch onderzoek. Dus wees gewaarschuwd als ik je de komende tijd wat te eten aanbied. In maart start ik dan met mijn afstudeerstage, ergens op de wereld. Dus niet getreurd want misschien ben ik in maart weer terug met nieuwe blogs!

Liefs, Yoeri
xxx

PS, als je alle foto's bij deze blog wil zien moet je links boven onder de foto van mij met de zeemeermin op foto's klikken